മരത്തണലില്‍ ...

          ഓര്‍മയിലെ ആദ്യത്തെ മരം ഒരു പൂത്ത കണിക്കൊന്നയാണ്‌.പ്രൈമറി സ്കൂളിന്റെ മുറ്റത്തുള്ള ഒരു കണിക്കൊന്ന.അതിന്റെ ചുവട്ടിലാണ് സെലിനയും കളിക്കൂട്ടുകാരി സിന്ധുവും വിഷുക്കാലത്ത്  പൂ പെറുക്കി നടന്നത്.അതിന്റെ ചുവട്ടിലിരുന്നാണ് കൂട്ടുകാരനുമൊത്തു   ഗുണനപ്പട്ടിക എഴുതി പഠിച്ചത് .
ഒന്നാം ക്ലാസില്‍ പഠിപ്പു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ സെലീന സന്തോഷിച്ചു ,ഇനി മുതല്‍ കൊച്ചുത്രേസ്യയുടെ കൂടെ സ്കൂളില്‍ പോകാമല്ലോ.സ്വന്തമായി പാഠപുസ്തകങ്ങള്‍  കിട്ടിയല്ലോ . ഞാനും വലുതായല്ലോ.രണ്ടര വയസു മുതല്‍ മഠം വക സ്കൂളിലെ സ്ഥിരം അന്തേവാസിയായതുകൊണ്ട്  ആദ്യമായി സ്കൂളില്‍ പോകുന്നതിന്റെ വിഷമങ്ങളില്ല.(ഞാന്‍ KG യില്‍  3 വര്‍ഷം പഠിച്ചു എന്നത് ഒരു രഹസ്യമാണ്).അന്നു മുതല്‍ സിന്ധു കൂട്ടിന് ഉള്ളത്  കൊണ്ട്  ഒരു തരത്തിലുള്ള അപരിചിതത്വവും ഇല്ലായിരുന്നു .
സ്കൂള്‍ തുറന്നു കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞാണ് പുതിയ ഒരു കുട്ടി കൂടി വന്നത് ,പാപ്പി .സ്കൂളിന്റെ   പടി കയറുമ്പോള്‍ മുതല്‍ പാപ്പി തുടങ്ങും,നിലവിളി .എത്ര നേരം അങ്ങനെ കരയുമായിരുന്നു എന്നു ഓര്‍മയില്ല.പാപ്പിയുടെ കരച്ചില്‍ നിര്‍ത്താന്‍ ഗ്രെസികുട്ടി ടീച്ചര്‍ ആവുന്നത് നോകിയതുമാണ് ,നടന്നില്ല.. അപ്പുറത്തെ ബഞ്ചില്‍ ഇരുന്നു പാപ്പി കരയുമ്പോള്‍ സെലീന ഓര്‍ക്കും 'വല്ല്യ ആണ്‍കുട്ടികള്‍ കരയാന്‍ പാടുണ്ടോ' .സെലിനയെ ഒരു ചോദ്യ  ചിഹ്ന്നത്തില്‍  കൊളുത്തിയിട്ടു പാപ്പി കരച്ചില്‍ തുടര്‍ന്നു.പിന്നെ എപ്പഴോ  കരഞ്ഞു മടുത്തപ്പോള്‍ സ്വയം നിര്‍ത്തുകയായിരുന്നു കരച്ചില്‍. പതിയെ പതിയെ സെലീന കണ്ടു പിടിച്ചു പാപ്പിയുടെ സ്കൂള്‍ ബാഗിനും വാട്ടര്‍ ബോട്ടിലിനും എന്തിന് ചോറ്റുപാത്രത്തിനു  പോലും എന്തൊക്കെയോ പ്രത്യേകത ഉണ്ട്.മറ്റു കുട്ടികളുടെത് പോലെയല്ല   .'ഓ ഫോറിനാരിക്കും' ..
കല്ലുപെനുസില്‍ കൊടുത്താണ്  ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദം തുടങ്ങിയത്.പൂകള്‍ ഒഴിഞ്ഞ കണിക്കൊന്നയുടെ ചുവട്ടില്‍  ഒന്നാനാം കൊച്ചു തുമ്പീ... പാടാനും  ഗുണനപ്പട്ടിക എഴുതാനും ചോറുണ്ണാനും പിന്നെ പാപ്പിയും കൂട്ടായി.രണ്ടു വിഷുക്കാലങ്ങള്‍ കൂടി  കഴിഞ്ഞു പോയി .മൂന്നാം ക്ലാസില്‍ ഓണപ്പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളില്‍ എന്നോ  ആണ് അച്ഛനെയും കൂടി അവന്‍ വന്നത് .ഇതെന്നാത്തിനാ  ഇപ്പൊ അച്ഛനേം കൂട്ടി...ആ ..ആര്‍ക്കറിയാം ...' .ഉടനെ തന്നെ അറിഞ്ഞു അവനെ സ്കൂള്‍ മാറ്റാന്‍ പോകുവാണെന്ന്  .ദൂരെ ഏതോ സ്കൂളിലേക്ക്  .ഇതെന്നോട് പറഞ്ഞതല്ല ക്ലാസ്സില്‍ ടീച്ചര്‍ പറഞ്ഞതാണ് .ക്ലാസ്സില്‍ വന്നു എല്ലാവരോടുമായി യാത്രയും പറഞ്ഞു .എല്ലാവരോടും ഇത്ര യാത്ര പറയാന്‍ എന്താ ... എന്നിട് എന്നോട് ഒരു വാക്ക് പറയാതെ പോകുന്നോ .ഞാന്‍ സ്ലേറ്റില്‍ നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ ഗുണനപ്പട്ടിക കുത്തിക്കുറിച്ചു.ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല .അവര്‍ രണ്ടാളും പോയി എന്നു മനസിലായി.അപ്പൊ എന്നോട് പറയാതെ പോയി !!! വല്യ പിള്ളേരു കരയാന്‍ പാടില്ല എന്നു അമ്മ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്  കൊണ്ടു മാത്രം ഞാന്‍ കരഞ്ഞില്ല.ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു വെറുതെ കൊന്നയുടെ ചുവട്ടില്‍ ചെന്ന് നോക്കി,ഇനി അവിടെ എങ്ങാനും നില്പ്പുണ്ടെങ്കിലോ ..അവിടെയൊന്നും ആരെയും കണ്ടില്ല .പിന്നെ ഓര്‍ത്തു, ചിലപ്പോ   അവന്‍റെ അച്ഛന്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചു കൊണ്ടുപോയതാവും ,ഇഷ്ട്ടമുണ്ടായിട്ടാരിക്കില്ല .ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ആ അച്ഛന്‍ അന്നു മുതല്‍ എന്റെ ശത്രുവായി.കുറച്ചേറെക്കാലം എന്റെ ശത്രുവായി തന്നെ തുടര്‍ന്നു .ഏതോ വല്യ കോളേജിലെ സാര്‍ ആണെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട് .പാപ്പി  പോയത് പ്രമാണിച്ച് ഞാന്‍  രണ്ടു ദിവസം ചോറുണ്ടില്ല  എന്നു കൊച്ചുത്രേസ്യ പറയുന്നു .എനിക്കോര്‍മയില്ല .പക്ഷെ കൊച്ചുത്രേസ്യക്ക് ഓര്‍മ്മയുണ്ട് ,എന്റെ പദംപെറുക്കല്‍  മുഴുവന്‍ കേട്ട് നിന്നത് കൊച്ചുത്രേസ്യയാണല്ലോ .

എത്രയോ കൊല്ലങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ് ,പുതിയ കോളേജില്‍ മാസ്റ്റര്‍ ഡിഗ്രിക്കു  പഠിക്കാന്‍ ചെന്നപോള്‍ അറിയാമായിരുന്നു ഭൂതകാലത്തിലെ ശത്രു ഇവിടെ ടീച്ചര്‍ ആണെന്ന് ,അതും എന്റെ മെയിന്‍ സബ്ജെക്റ്റില്‍ .ക്ലാസ് മുറിയുടെ മുന്നിലെ പൂത്ത ബോഗേയന്‍ വില്ലയുടെ  ചുവട്ടില്‍ വണ്ടി പാര്‍ക്ക് ചെയ്തിട്ട് നടന്നുവരുമ്പോഴാണ്  സര്‍ നെ ആദ്യം കാണുന്നത്.ജനാലക്കരികില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ ഒന്ന് നീട്ടി വിഷ് ചെയ്തു "ഗുഡ് മോര്‍ണിംഗ് സാര്‍ ".ഒരു പുഞ്ചിരിയുമായി സര്‍ നടന്നു പോയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു "പാപ്പിയുടെ അച്ഛനോട് മൂന്നാം ക്ലാസുകാരി  സെലീന ക്ഷമിച്ചിരിക്കുന്നു "
മഴക്കാലത്ത്‌ തളിര്‍ക്കുകയും മറ്റെല്ലാക്കാലങ്ങളിലും ഇളം റോസ് നിറത്തില്‍  പൂക്കുകയും  ചെയ്തിരുന്ന ആ ചെടിയെ ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.രണ്ടാം വര്‍ഷത്തിലെ സേവന വാരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആരൊക്കെയോ ചേര്‍ന്ന് അതിന്റെ ഇലക്കൈകളെല്ലാം വെട്ടിമാറ്റി .ഷാജി സര്‍ന്‍റെ പണിയാണ് ."തോമാച്ചോ , മേഴ്സിയെ   ...ഇതു കണ്ടോടി".
മേഴ്സി ഓടി വന്നു ,തോമാച്ചന്‍ നാടകീയമായി വിളി കേട്ടു "എന്താ.."
"ദേ നമ്മുടെ ബോഗയന്‍ വില്ല ...".
സങ്കടം തോന്നി ,വെറുതെ...
ആ ദുഃഖത്തില്‍ തോമാച്ചന്‍ താത്വികനായി "കാലമിനിയുമുരുളും ,വിഷു വരും ....."

പിന്നെ തളിരും പൂവും ഒക്കെ വന്നു .അപ്പോള്‍ ഞാന്‍   ഇങ്ങു ഉദ്യാന നഗരത്തില്‍ എത്തി .ഇവിടെ കൂട്ടിന് ഒരുപാട് മരങ്ങളും .വേനലിലെ പൊള്ളുന്ന പതിവു നടത്തങ്ങളില്‍  ചുവപ്പിന്റെ വഴി വെട്ടിയ ഗുല്‍മോഹര്‍ ,വാക്കുകള്‍ മൌനത്തിനു വഴിമാറിയപ്പോള്‍  കൂട്ടു തന്നൊരു പാല മരം ,ഏഴിലകളില്‍ ചുറ്റപ്പെട്ട അവളുടെ നൂറ്റൊന്നു കുഞ്ഞു പൂക്കള്‍ ,അവിടെ തത്തകള്‍ ചേക്കേറും എന്നു പറഞ്ഞ് സുഹൃത്ത്‌ ചൂണ്ടികാണിച്ചു തന്നൊരു പൂവരശും ഇലഞ്ഞിയും  പിന്നെ കഴിഞ്ഞ പൂക്കാലത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്‌ എന്നു പറഞ്ഞ് ഇവിടെ  ഞാന്‍ നട്ടു നനച്ചു വളര്‍ത്തിയൊരു പൂമരവും - ഒരു  നീലക്കടമ്പ് .

 ബാക്കി    പഴമ്പുരാണം   ഒരു ചായക്ക്‌ ശേഷം ആകാം  എന്നു തീരുമാനിച്ച് കല്ലുവെട്ടിയ പതിവു നടവഴിയില്‍ കൂടി നടന്നു .ഒരു കൂട്ടിന് കക്കാടിന്റെ രണ്ടു വരികളും മൂളി
           "....പിന്നെയോരോ തളിരിലും പൂ വരും കായ് വരും
            അപ്പോള്‍ ആരെന്നുമെന്തെന്നും  ആര്‍ക്കറിയാം
     നമുക്കിപോഴീ   ആര്‍ദ്രയെ ശാന്തരായ് സൌമ്യരായ് എതിരേല്‍ക്കാം ....¶..¶ "
                                                                 

ബ്രാന്‍ഡ്‌എഡ് !!!

മുളകുപ്പാടം ട്രേയ്ടെഴ്സ് ന്റെ പരസ്യം പതിച്ച ഒരു B S A  സൈക്കിള്‍ ചവിട്ടിയാണ് കറിയാച്ചായന്‍  എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കു വരുന്നത് .അച്ചായുടെ കൂട്ടുകാരന്റെ മകന്‍ ,ചേച്ചി കൊച്ചുത്രേസ്യക്ക് സുഹൃത്ത്‌ കറിയാച്ചന്‍ ,എനിക്കു കറിയാച്ചായനും .ചാര നിറത്തിലുള്ള ഷര്‍ട്ടും കറുത്ത പാന്‍റ്സും/( അല്ലെങ്കില്‍ വെള്ള മുണ്ടും)  ഒരു കറുത്ത ശീലക്കുടയും അച്ചായന്റെ  ട്രേഡ് മാര്‍ക്കായിരുന്നു .
കറിയാച്ചായന്‍ അച്ചായനകുന്നതിനു മുന്‍പ് ,കറിയകൊച്ചായിരുന്ന  കാലത്തെ ഏറ്റവും വലിയ സ്വപ്നം ഒരു ഓട്ടോ ഡ്രൈവര്‍ ആകണമെന്നായിരുന്നു പോലും.ആ ഓട്ടോ ഓടിച്ചു പാലയില്‍  ഉള്ള ബേബിപ്പാപ്പന്റെ വീട്ടില്‍ പോകുന്നതു സ്വപ്നം കണ്ടാണ്‌ എന്നും ഉറങ്ങിയിരുന്നത് .പക്ഷെ  16  വയസു തികയും മുന്നേ ഓടിച്ചു തുടങ്ങിയത് ഒരു  88    മോഡല്‍ അംബാസിടര്‍ കാര്‍. ഇടയ്ക്കു കാറുമായി വരും  .എന്റെ അച്ഛയെ വിളിക്കാനോ,കറിയാച്ചായന്റെ  അച്ചയെ വിളിച്ചുകൊണ്ടു പോകാനോ ഒക്കെ.കാര്‍ അന്നൊരു അത്ഭുത വസ്തുവായിരുന്ന കൊണ്ട് അതോടികുന്ന കറിയാച്ചായനോട്‌ കുറച്ചു ബഹുമാനകൂടുതല്‍ ആയിരുന്നു.എന്റെ അറിവില്‍ അന്ന് അതുപോലെ   കാര്‍ ഓടിച്ചിരുന്നത് പാലാത്ര തങ്കച്ചന്‍ അങ്കിള്‍ ആണ് .ഒരു ചുവപ്പു മാരുതി 800  .അങ്ങനെ സൈക്കിള്‍ - കാര്‍ സഞ്ചാരങ്ങളില്‍ കറിയാച്ചായന്‍ വന്നും പോയും ഇരുന്നു .എങ്കിലും ചാര നിറത്തിലുള്ള ഷര്‍ട്ടും കറുത്ത പാന്‍റ്സും(അല്ലെങ്കില്‍ വെള്ള  മുണ്ടും)  ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ തന്നെ .

വര്‍ഷങ്ങള്‍ കുറച്ചേറെ അങ്ങു പോയി .കറിയാച്ചായന്‍ വക്കീലു പഠനത്തിനു പോയി ,ചേച്ചി കൊച്ചുത്രേസ്യ ഇലക്‌ട്രോണിക്സ്‌ന്. ഞാന്‍ എന്റെ വഴിക്കും .കുറെ കഴിഞ്ഞാണ് പിന്നീടു കറിയാച്ചായനെ  കാണുന്നത് .കടുത്ത പനി പിടിപെട്ട് ആശുപത്രിക്കിടക്കയിലാണ്
 ഞാന്‍ .കണ്ണു തുറക്കനാകാതെ  പാതി മയക്കത്തില്‍ പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞു കിടപ്പാണ് .ഗത്സെമേനി പള്ളിയിലെ അച്ഛന്‍മാര്‍ ആരൊക്കെയോ വന്നു തലയ്ക്കു പിടിച്ചു പ്രാര്‍ഥിച്ചിട്ടു പോയി .പോകുന്നതിനു മുന്നേ ഒരു ചോദ്യോം "മോള്‍ക്ക് എന്നെ മനസ്സിലായോ ?"."എന്ന ചോദ്യമാ അച്ചോ എന്നും ഒന്നര മണിക്കൂര്‍ കുര്‍ബാന ചോല്ലുന്നതല്യോ ...എനിക്കു ബോധം ഒപോയിട്ടൊന്നുമില്ല"...ഉറക്കെ പറയണമെന്നു തോന്നി ,പക്ഷെ നാവു പൊങ്ങുന്നില്ല .പോട്ടെ എന്നു വച്ചു .തരക്കേടില്ലാത്ത ഒരു വാളും വച്ച്‌ വീണ്ടും റസ്റ്റ്‌ എടുക്കുമ്പോഴാണ് "എടീ കൊച്ചേ" എന്ന വിളി .കറിയാച്ചായനാണ് .കണ്ണു തുറക്കാന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തി .1  മില്ലി മീറ്റര്‍ തുറന്നു കാണും . പനിപ്പുറത്തു ഞാന്‍ ഒന്ന് ഞെട്ടി .ബൂട്സ് ഇട്ട ,ജീന്‍സ് ഇട്ട ആരോ ഒരാള്‍ .ഇതാരാണപ്പാ !!! ഞാന്‍ കണ്ണ് ഇറുക്കിയടച്ചു .ഇതു വേറെ ആരോ ആണ് .എനിക്കുറക്കെ കരയണമെന്നു തോന്നി .ഇനി പള്ളീല്‍ അച്ഛന്‍  പറഞ്ഞ പോലെ എന്റെ ബോധം പോയതാണോ ...."എടീ ഇതു ഞാനാടീ കറിയാച്ചായന്‍"..."ആണോ അപ്പൊ എനിക്കു തെറ്റിയില്ല ",ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ സമാധാനിച്ചു.പക്ഷെ ഈ ജീന്‍സ് ,ഈ ബൂട്സ് ,ഇതെങ്ങനെ എപ്പോ സംഭവിച്ചു.അച്ചായന്‍ ജീന്‍സ് ഇടുമോ ? അതും ഇങ്ങനെ ടിപ് ടോപ്പില്‍? .ലോ കോളജില്‍ പോയാല്‍ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ   വേണ്ടിവരുമായിരിക്കും   .ചേച്ചി ത്രേസ്യയെ വിളിച്ചു പറയണം എന്നു തോന്നി .നാവു പൊങ്ങുന്നില്ല.വരട്ടെ സമയം ഉണ്ടല്ലോ .ആ കാഴ്ചയുടെ ക്ഷീണം തീര്‍ക്കാന്‍ ഒരു വാളു കൂടെ വച്ചു .
       അന്നാണ് ബ്രാന്‍ഡ്‌എഡ് ജീന്‍സ് ഇട്ട കറിയാച്ചായന്‍ എന്ന സങ്കല്‍പ്പം ആദ്യമായി മനസ്സില്‍ കയറിയത് , അച്ചായനെ മാറ്റിക്കളഞ്ഞ ലോ കോളേജ് കാണണം എന്നു തോന്നിയത് ,ബ്രാന്‍ഡ്‌എഡ് വസ്ത്രങ്ങള്‍ എന്ന സങ്കല്‍പ്പം വന്നത് .

ഉല്‍പ്പത്തി

ഗെത്സമേനി   പള്ളിയിലെ പെരുനാള്‍ വെടിക്കിട്ടിന്റെ പത്താമത്തെ അമിട്ടു പൊട്ടിയപ്പോഴാണ്  അമ്മയ്ക്കു തോന്നിയത് , പേറ്റുനോവ് ഉടനെ തുടങ്ങിക്കളയുമെന്ന്  .  "അടങ്ങിക്കിടക്കെട ചെറുക്കാ, വീട്ടില്‍ ആരുമില്ലതതാ" അമ്മ ഒച്ചയെടുത്തു.ഏതായാലും കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് ചെറുക്കന്‍ അടങ്ങിക്കിടന്നു .ചെറുക്കനാണെന്ന്  അമ്മയ്ക്കും അച്ചായ്ക്കും ഉറപ്പായിരുന്നു ;അമ്മിണിച്ചായന്‍ ലക്ഷണം നോക്കി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു പോലും  . അല്ലേലും അമ്മിണിച്ചായനു തെറ്റുകേല. പോരാത്തതിന് അമ്മച്ചി മിന്നു മാല കൈവെള്ളയ്ക്ക്  മുകളില്‍ വച്ചു കറക്കി കണ്ടുപിടികുകയും ചെയ്തു ."ഇതു ചെറുക്കന്‍   തന്നാന്നെ....തൊമ്മച്ചന്‍"  ..വെടിക്കെട്ടിനു പോയവരൊക്കെ തിരിച്ചു വന്നു കഴിഞ്ഞാണ്  അമ്മയ്ക്കു ശ്വാസം നേരെ വീണത്‌ .ചെറുക്കന്‍ പണി പറ്റിച്ചില്ലലോ  .

 നേരം പാതിരാ കഴിഞ്ഞുകാണും .ആരോ  "ജോസേ......" എന്നു വിളിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് അമ്മ ഞെട്ടി എഴുനേറ്റത്.ആ ഞെട്ടലില്‍ വയറ്റില്‍ കിടന്ന കുട്ടനും ഒന്ന് ഞെട്ടി ."നാത്തൂനാണല്ലോ...ഇന്ന് വരുമെന്ന്  പറഞ്ഞില്ലലോ...എന്റെ കര്‍ത്താവേ !!! "....
"ദെ നിങ്ങളൊന്ന് എന്നീറ്റെ...നാത്തൂന്‍ വന്നേക്കുന്നു".... അമ്മയുടെ നെഞ്ചിലൂടെ ഒരു കൊള്ളിയാന്‍ മിന്നിയെന്ന്....ആ കൊള്ളിയാന്‍ വെളുത്തു വീര്‍ത്ത വയറ്റില്‍ കൂടെയും പാഞ്ഞു പോയെന്ന് ... അങ്ങനെയാണത്രേ അമ്മയ്ക്കു പേറ്റുനോവു തുടങ്ങിയത്.

ഗവണ്‍മെന്റ് ആശുപത്രിയുടെ വരാന്തയില്‍ കുത്തിയിരുന്ന് അച്ചാ നേരം വെളുപ്പിച്ചു ..അകത്തു നിലവിളി കേള്‍ക്കാം "അയ്യോ  എനിക്ക് വയ്യായേ ..എന്റെ വയറു പോട്ടിപോകുമേ ...അയ്യോ ....ഈ ഷീറ്റു മാറ്റി പുതിയതു വിരിക്കാതെ ഞാന്‍ കിടക്കത്തില്ലേ.ഇതേല് മുഴുവന്‍ അഴുക്കാണേ .....അമ്മച്ചിയെ എനിക്കു വയ്യേ ...നിങ്ങളിതു വല്ലോം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടോ മനുഷ്യനേ ? "  ..ചില്ലു പൊട്ടിയ വെന്റില്ലെഷന്‍ വിന്‍ഡോയില്‍ കൂടെ പുറത്തു കേള്‍ക്കാം അകത്തെ നിലവിളി . അച്ചാ മനസ്സില്‍ പ്രാര്‍ഥിച്ചു "എന്റെ പാറേല്‍ മാതാവേ കത്തോള്ളണെ..."

ഈ ബഹളങ്ങള്‍ക്കു നടുവിലാണ് ഞാന്‍ ജനിച്ചു വീണത്‌ ..
"സുഖ പ്രസവം  ,പെണ്‍കുഞ്ഞ് ,അമ്മയും കുഞ്ഞും സുഖമായി ഇരിക്കുന്നു" ..നേഴ്സമ്മ പുറത്തു വന്നറിയിച്ചു...ഇത്തവണ കൊള്ളിയാന്‍ മിന്നിയത് അച്ചായുടെ നെഞ്ചില്‍. ..."ഇതും  പെണ്ണാണോ ...മാതാവേ !!!"

അമ്മ തൊമ്മനെയും കൊണ്ട് തിരിച്ചു വരുമെന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്ന മൂന്നു വയസുകാരി കൊച്ചു ത്രേസ്യയുടെ സങ്കടം  ആരറിഞ്ഞു ..........